कविता: आफै संग हराएको मान्छे

म आफै भित्र
निरन्तर आफैंलाई खोजी रहेछु
कहिले सिद्धान्त
कयौ आदर्श
अनि प्रतिपादित
ती जीवनका अनेकौ
लक्ष्यहरूमा हराई रहेछु
लाग्छ आजकल
म आफै संग हराई रहेछु
हिजो देखेका सपना
आजको विपना
भोलिका चाहनाहरूमा
मलाई म भएर खोजी रहे
खोजिरहेछु, अनि खोजी रहने छु
यद्यपि..
मलाई अथाह विश्वास छ
सपना कहिल्यै पनि
विपनामा परिणत भएर
भोलिका चाहना पूरा गर्ने छैन
आखिर यहाँ आएको त रित्तो नै हो
जानुपर्छ केवल रित्तो
मेरो घर
आफन्तहरू
अनि धन दौलत त
म हराई रहने
एउटा घनघोर जंगल न हो
जहाँ म आफूलाई
कहिल्यै नभेट्ने गरी खोजी रहेछु
यता सपनाका छालहरूले
जीवनको सफरलाई
किनारमा धकेलि रहेछ
चाहनाका लहरले
महत्वकाङ्क्षी बनाई रहेछ
आदर्शहरू शिथिल बन्दै
म भित्रका सिद्धान्त डगमगाइ रहेछ
घाम पानीबाट ओत लाग्ने
त्यो मेरो घर पनि अर्काको रहेछ
बगैँचाका सुन्दर फूल
आफ्नै स्वाभिमान खोज्न तल्लीन
म भित्रको अहङ्कारले
मानव वस्ती भन्दा धेरै टाढा पुर्याएको छ
जहाँ म आफ्नै घर खोज्न सक्दिन
जिन्दगीको सफरमा
गन्तव्य बिर्सेको
आदर्श हराएको
स्वाभिमान बेचिएको
अनि आफैंलाई खोज्दा खोज्दै
आफै संग हराएको मान्छे ।
हरि उप्रेती USA 07/22/23